“Na het overlijden van mijn man, nu elf jaar geleden, kwam ik in een andere levensfase. Ik dacht: en nu? Op een dag zag ik toevallig een advertentie van Stichting Gezond Natuur Wandelen. Het sprak me meteen aan: gezond bezig zijn in de natuur en tegelijkertijd onder de mensen zijn. Ik ging mee met een wandeling en was direct verkocht. Al snel vroegen ze me of ik groepsbegeleider wilde worden. Daar hoefde ik niet lang over na te denken.”

Wandelen als vrijwilliger

“Wandelen is zó’n laagdrempelige manier om mensen samen te brengen. In een café of restaurant zit je tegenover elkaar, dat kan ongemakkelijk zijn als je elkaar nog niet goed kent. Maar tijdens het wandelen doe je iets natuurlijks, je loopt naast elkaar, je hoeft elkaar niet aan te kijken, en het gesprek komt vanzelf op gang. Dat maakt het voor veel mensen toegankelijker.

Na het wandelen drinken we samen koffie, meestal in een buurthuis of een andere fijne plek in de buurt. Dat zijn momenten waar ik echt van geniet. Mensen raken met elkaar in gesprek, er wordt gelachen, gedeeld. Soms kijk ik even om me heen en voel ik hoe bijzonder het is: mensen die elkaar daarvoor niet kenden, zitten ineens gezellig met elkaar aan tafel. Het mooiste is als er ook buiten de wandelingen om iets ontstaat. Een afspraak om samen te koken, een bezoek aan het theater of mensen die samen een kaartclubje oprichten. Dan realiseer ik me: dit gaat verder dan wandelen alleen.

Voor mensen die zich eenzaam voelen, betekent zo’n groepje vaak nog veel meer. Daarom organiseer ik regelmatig op eerste kerstdag een wandeling met een uitgebreide kerstborrel erna. Die dagen zijn voor mensen die eenzaam zijn extra zwaar. Als ik dan zie dat ze samen een warme en fijne kerst beleven, raakt me dat diep. Het gevoel van saamhorigheid dat dan ontstaat, is precies waarom ik dit werk zo graag doe.”

Nieuwe contacten

“Soms bellen mensen me van tevoren op, omdat ze het spannend vinden om voor het eerst mee te wandelen. Dan spreek ik met hen af bij het startpunt en lopen we samen. Vaak zie je na die eerste keer al dat ze opbloeien. Ze komen terug, sluiten aan bij de groep, maken nieuwe contacten. Een tijd geleden vroeg ik een vrouw mee die zei: ‘Ach, ik doe altijd alles alleen, dat ben ik gewend.’ Toch kwam ze. En daarna heeft ze bijna geen wandeling meer gemist. Dat zijn de momenten die me raken.

Als het me gegeven is, wil ik nog jaren blijven wandelen. Ik zie wat het met mensen doet: het brengt ze in beweging, zowel letterlijk als figuurlijk. En het sluit precies aan bij wat ik het liefst doe: mensen met elkaar verbinden.”